Brane
Mozetič

Slovenian / Arabic / Basque / Bulgarian / Catalan / Croatian, Serbian / Czech / Danish / Dutch / English / Finnish / French / German / Italian / Latvian / Macedonian / Maltese / Polish / Portuguese / Russian / Spanish / Swedish

Slovenian

http://torekobpetih.si/avtor/brane-mozetic/

www.talisman48.com/mozeti269.html

Arabic

براني موزيتيتش

-40-

آنا الحبيبة، لوبليانا كابوس. أولُ

فكرةٍ تتبادر إلى ذهنك أن تقطعي

رسغيك، أو تعلّقي مشنقتك، أو تقفزي

من أية بناية. لتتحمّليها عليكِ بالسُّكْرِ الدائم

أو التحشيش. لا الأصدقاء أصدقاء، ولا المعارف

معارف، ولا العشّاق عشاق، ولا الأمُّ أمّ،

ولا الأبُ أب، ولا الزوجةُ زوجة، ولا الأرضُ أرض،

يحوم كلُّهم في الفراغ الذي لن ينتهي، وسط مُدمنين وأشباحٍ وهلوسات،

لا الماءُ ماء ولا الهواءُ هواء ولا النارُ نار.

آنا الحبيبة، مدينتك هي نهاية العالم

دون أي شكل من الأمل، إنها الخمول،

إنها عذابٌ، وجعٌ في معدتك، حشدٌ

لجميع القوى السلبية التي تبذل كلَّ ما في طاقتها

لتجعل منك حمقاء كسيحة. لوبليانا،

الأفعى ذات الصوت العذب التي تلتفُّ حول جسدك،

في نعومةٍ ورهافة، فينفد الهواء منكِ ولا تستطيعين أن تتخلّصي

منها، دائماً تلاحقك، تسعى وراءك،

ملونةً ولا تشي بالخطر. اختفي، غُوصِي

في المستنقع، عُودِي إلى الوحل، إلى الأبد،

أنقذِينا.

-44-

الليالي طِوال ولا تأتي بالنوم. أستلقي في العتمة

منصتاً إلى كلِّ نأمة، وحين يتناهى وقعُ خطوات

أقلقُ متسائلاً فيما إذا ستعقبها خشخشةُ المفاتيح.

ثم تهدأ العتمة، فتتراصفُ الصور، ثم أصواتٌ جديدة مرة أخرى.

وهكذا الليل بطوله، تتوالى مشاهد قصيرة من أحلام

شهوانية، فأتلمّسُ جلدي وجسدي، وأنتظركَ.

عند انتصاف الليل، حين تدنو الخطوات دون رادع،

يتسارع خفقانُ قلبي، يتحرّكُ مقبضُ الباب. أرى

كيف تراوِغُ في سُكْرك كأنك لا تعرف

إلى أين أتيت. تخلعُ ثيابك وتستلقي إلى جانبي. آنئذ

تسترخي الأعصاب، دفعةً واحدة، حين أضعُ رأسي على

صدرك، فينتهي القلقُ كلُّه. تهمهم: لماذا بحقِّ الأرض

لا تزالُ معي؟ أنت لا تنالُ شيئاً مني! أنا صامت.

تريدُ جواباً وأنت ثمِلٌ تتوسّلُ. أتشبّثُ

بك ولا يمكنني النوم على هذا النحو. الليل

طويل. الرحلة بدأت. أنت على الحافة، تهجرني

في نومك، وأنا أزحفُ صوبك، ورائي

الكلبُ يتشبّثُ بي، فيبقى نصف السرير فارغاً

تماماً. هكذا هي رحلتنا ولا أحدَ يفهمُ شيئاً.

-50-

لو أنسى كيف ضلّتْ غزالةٌ جريحة إلى

حقلِ ذُرتنا فنادى جدّي الصيادين ليأخذوها

بعيداً. كانت صغيرة جداً، ضعيفة.

لو أنسى الصبيان الذين كانت لهم أسرارهم وأخفوها

عني. كلما سألتهم عنها،

قالوا: لا تزال صغيراً جداً. ظللتُ على الدوام

صغيراً جداً، وما اكتشفتُ قطّ ما فعلوه.

لو أنسى الصبيَّ الذي وقعَ في حبي في الروضة

وما انفكّ يقبّلني بينما المعلّمون

يبتسمون فحسب: لكنه ليس بنتاً!

لو أنسى الرجفةَ الغامضة، الحمّى

التي اجتاحتْ جسدي عندما رفاقي في الصف، واحداً بعد الآخر،

جاؤوا إلى بيتي. علّمتُهم لأن

درجاتِهم متدنّية، وكانوا في الصف قد اتفقوا على

إنني المناسب للعون. تقاسمني الصبيان،

أما البنات فتقاسمْنَ بنتاً من الصف.

لو أنسى كيف شردتْ عيناي إلى طلوعِ الشعر في وجوههم،

كيف فضّلتُ، في النادي الرياضي، ادعاءَ أنني مريض

ليُتاحَ لي الجلوسُ على المقعدِ والتفرُّج

عليهم يلاحقون الكرة.

لو أنسى كتاباتي الأولى المكتوبة من أجل هؤلاء الصبيان.

لو أنسى سَكْرتي المتهوّرة لأنني آنذاك وفقط

آنذاك تجرّأتُ على لمس حبي الأول.

لو أنسى كلَّ شيء أتى لاحقاً.

لو أنسى صديقتي الأولى التي ما استسلمتْ قطّ

رغم محاولاتي المستمرة. لا أصدق كم

كنتُ هائجاً آنذاك!

لو أنسى الرجل الذي ضلّلهُ شَعري الطويل

وجسدي النحيل فناداني على درَجِ المدرسة

وعندما التفتُّ فتحَ

معطفه القديم الطراز وأراني

أيره الأحمر القبيح.

لو أنسى شعورَ القرف الذي انتابني،

والحنانَ الذي نظرتُ به إلى العينين الزرقاوين لرفيقي في الصف.

لو أنسى الوقت الذي أدرتُ فيه ظهري لعالمِ الرجال

واهتممتُ بزوجةٍ ساعدتني على هذا. حين، في إقامتنا الرائعة

على الساحل، بدا أنَّ الحياة

ليست غير أمواج المحيط.

لو أنسى تصابيات زوج أمي التي هددتني دائماً

فتراجعتُ، لأنني خفتُ

أن لمساتهِ ترغب في أشياء أخرى.

لو أنسى أن لساني لا ينطقُ شيئاً، ولن ينطقَ

أشياء كثيرة، فأفضّل أن أختبئ وأصمت

وأنسى. آه، جو براينارد، خيرٌ لي أن أنسى،

أنسى كل شيء، لأن كل شيء يظلّ يلامس النقاط العارية المؤلمة،

ولن يتوقف حتى الموت. أن أنسى، أن أنسى.

في غرفتي ثمة أحياناً صمتٌ مرعب

وظلمةٌ أشدُّ إرعاباً.

(ترجمة: جولان حاجي)

Basque

www.eibar.org/blogak/volga/82#more

Bulgarian

http://www.ljudmila.org/litcenter/makedonija/bg-mozetic.html

Catalan

www.barcelonareview.com/25/c_bm_trans.htm

Croatian, Serbian

LEPTIRI

1
putevi su prazni, samo mostovi idu uz drumove
nema kuća, pokrajine, šumećih šuma
ogroman kolut vijuga iznad mene
da me digne, rastrgne.

7
usne više ne možeš da pomeriš, da bi rekao
oči da okreneš da bi video, prste da ispružiš
da bi dodirnuo, padaš u sebe, urušavaš se
u pre, u posle, u vrtlog bez povratka.

26
svake noći samo slušam, u telefonu
tuđe čežnje i na nebu
bombarderi huče u dalj, ujutro
se zavlačim u omamu, da gledam boje, neme.

31
mostove zameniše mostići, po parkovima
su grobovi, deca prave pištaljke
od kostiju i sviraju uveče
kako tužna pesma o nestalim brodovima.

39
rekom bih se spustio u grad
ali s jedne strane vojska, sa druge smrt
tu i tamo poneki patrljak zida, cipela
ili komadić pisma vetrom u dalj.

44
prazna trka po gradu, eksplodiranje granata
gomile leševa, pevanje u crkvi, duge zmije
prema domu, oborena srna, novi komad
tvoj ledeni poljubac – i odmah je veče.

47
tebi bih se vratio, čisto i odsutno ostrvo
kravama koje se pomeraju po padini
senkama u moru, dugim zvižducima sunca
tebi bih rekao da je sve uzalud.

51
kako je jutro tiho, nema grmljavine bombi
ni živih ciljeva, mačor i drveće prazno
na periferiji grada vuk izgladneo, plače
šapama se krije, kao što se oblak razlije.

52
veče neću dočekati, kažeš, uzimaš praznu
knjigu, cepaš list za listom i bacaš ih
u reku, svakom šapćeš: nikad više
kao munja koja nebo para.

54
susedova porodica ugljenisana u podrumu
nemaju lica, samo zrnca pasulja
pred sobom na stolu i kroz prozore gledaju
kako cvetaju trešnje, crvene, sve hrskave.

58
čuješ bubnjeve u mraku, dođi u šumu, dete
kod majmuna i zmije, ništa ti ne treba iz sela
dođi, oslobodićeš se svetih ratova, svetla
iza sebe ćeš ostaviti samo pregršt bola.

64
uveče dok pljušte bombe gomila ljudi
peva na mostovima da bi ih odbranila
a ti ispred kamina prelistavaš knjige, ponešto pročitaš
bacaš u vatru i samo šapćeš: to je ludilo.

65
možeš li da zamisliš da si vodio ljubav u prostorima
kojih više nema, da si sedeo na trgovima
šetao šumama, govorio jezike
smejao se, plašio decu koje više nema.

66
gledam izveštaje, grickam čips i sva ta krv
prolazi, čudim se šarenilu, zevam
dok me ne izbezumi sitna muva
seda mi na ruke, glavu, u meni ubija mir.

69
dok bežiš noću, ko zna gde, dok se kriješ
nisu vukodlaci, ni orkan, neprijateljska vojska
samo oči, zapališe ti kuću, ubiše psa
i ko te vidi baca kamen na tebe.

70
sused seče glave, odire ih i pred kućom
veša kao lampione, njihove osmehe
širi ekserima, za oči lepi svetle zvezde
koje svetlucaju u noći kao svici.

72
komadić bombe leptiru je ranio krilo
nemoćan leprša, krije se u pukotine
kao da se stidi za psa bez noge, trulo voće
za mene koji bih rado propao u zemlju, sakrio se zauvek.

74
tišina je kad beže ptice, srne, sati
gradovi ostaju ruševine, vetar se plaši
i nije ništa, praznim pogledima nemamo šta da kažemo
nemamo za šta da živimo, kad je sve otišlo.

95
duga crta kokaina po Ljubljani
tihi zvonci i sanke jure kroz
ruševine, crni jelen vuče
tone u maglu – i šta posle?

Ljubljana, utočište psihopata
ne možeš je promašiti na karti
s jedne strane austrijska čekaonica
sa druge italijanski dom staraca
dole su još samo zatvorena odeljenja
trakt ”b” i oni koji sebe smatraju junacima
prazno sudaranje kola
nekoliko odskočnih dasaka za skok u dubinu
deca koja bezumno lutaju šumom
pijanci stalno i gde staje
voz koji ih odvozi iza zidova
sve otvoreno kao livada
za muškarce, bele, slovenačke, sa ženama
ceo taj grad pleše nam pred očima
dok naduvani skitamo po njemu
vučemo popers i cerekamo se
jer kako će sve otići
kako su beli mantili zatajili i
dozvolili da to ide okolo
saginješ se ka meni i kažeš:
Ja sam psihopata
ustani, ustani da idemo dalje
pogledaj te lutke ispred kafane
i na pijaci, kako bogata ponuda
ružni ljudi ljuljaju se iza svojih tezgi
i niz reku svake godine puštaju
svoje snove, nade u izlečenje
povraćanje, povraćanje iza kuće
sav si zelen, kao zmaj na mostu
grliš me, opet guraš, kao da
u tvojoj glavi tuku se sile
neuhvatljive, i slušaš naučnika
koji ti u svojoj pameti naređuje
baloni, mašine, masa koja mili
sve te zabija u zemlju
i ne znaš kako bi se okrenuo.

Prevela sa slovenačkog Dragana Bojanić Tijardović.

Czech

http://www.ljudmila.org/litcenter/frankfurt/praga2004/mozetic.html

Danish

http://www.ljudmila.org/litcenter/danci/mozetic.html

Dutch

Dichten voor de gestorven dromen ( Pesmi za umrlimi sanjami )

Vertaling: Santiago Martín Martín en Baukje Ojdani -van Popering

er zijn dingen die je niet uit kunt spreken
er zijn dingen die je niet durft
die je niet kan, die je niet mag
zelden ontglipt er een tedere zin

als ik de kou dichtbij voel
zijn er leugens die in je huid
sporen, blauwe plekken, schrammen achterlaten
die wekenlang in het oog vallen

er zijn woorden die je verbergt
met schaamte fluistert, je drukt me tegen je aan
en vraagt met grote ogen

nauwelijks hoorbaar, bevend
of je me dan nog lief zult hebben
of ik echt zal moeten sterven.

***

‘t is mooi als je op mijn schoot zit
mijn vingers gaan door je haar, je bent stil
je kijkt voor je uit, naar de leegte voor je
waarom huil je, zeg je, je strekt je hand uit

naar mijn gezicht, streelt het zachtjes
je maakt zacht verwijten, je probeert
om honderd, duizendmaal te vergeten
dat je me zou willen pakken en meenemen

je kunt niet alleen zijn, je bent te bang
er komen teveel beelden, angst
dat ze door stof bedekt worden, stilte, dat de aanraking

koud zal zijn, de huid hard, de hand
onbeweeglijk, de kus kil, dat niemand je
niet meer zal kunnen warmen.

***

dan komt de dood en voor het laatst
wil je met me vrijen
dat ik in je zal zijn, als je heengaat
dat ik je op een golf de verte instuur

je vraagt me om je vast te houden, zodat
het zand je niet meevoert, zodat de wind
je niet meeneemt in een droom, zodat je me
blijft voelen, mijn hartslag blijft

horen, ‘t laatste uur, de laatste
druppel uit m’n mond drinkt,
je smeekt me je te volgen omdat je bang bent

voor het donker en de eenzaamheid, de kou
die in je botten dringt en de stilte zonder mij
op de dood lijkt; kom, zeg je.

***

het schemert, bijna geen vogel is
meer te horen, regen valt op de gezichten
een sombere dag, de hemel is gedaald
de vissers klimmen in hun boten

de bladen van de boeken krullen door
het vocht, in je mond rust een vreemde tongval
die je niet kent, die je niet begrijpt
je voelt enkel warmte, een natte huid

en het weten dat jullie elkaar nooit
zullen begrijpen, weg zullen
glijden, kijkend naar de hemel tot

de nacht valt, stilte, niets
en als je vertrekt, zal de mond leeg zijn,
eenzaam, en er zullen druppels bloed uit vloeien.

***

ik ben bang voor de liefde met je, weet je
niet omdat ik bang ben voor de dood
de ontbinding, de natte aarde, of
lange scheidingen, je voelt te weinig

veel te snel maak je wonden, zeg je
een holle gedachte en breek je alles
voor je af, als een orkaan neem je al
het vreemde en koude mee, als het leven

ik ben bang dat als ik door de stad loop
ik zo maar val, in het niets stort dat
een last, gelijk de jouwe, me ter aarde drukt

dat de rivier ophoudt te stromen, de zon
valt, mijn hoofd barst, mijn dromen
sterven, de angst is groter dan de wereld.

***

kom en laat alles liggen, ontdoe me
van mijn kleren, rustig en teder
alsof het voor ‘t laatst is, leg me in ‘t water
spoel mijn huid af, zodat ik de zachtheid

van je handen voel, en kus me innig op m’n
mond zoals niemand dat kan, kom bij me
liggen, ik geef je m’n aderen, borst, dromen
voor deze vrede, die mij onbekend was

ik wacht, van geen belang zijn de tijden die
nog zullen komen, nieuwe pijnen, nieuwe
dromen en de leegte der lege akkers

alles is betekenisloos, mits je komt
me omhelst, en zegt, kom, ga slapen –
kom ‘ns, fluistert als ik naar je kijk.

***

ik zou willen vluchten, me verschuilen want
als je komt, is ‘t te laat, dan lever ik
me over aan je lippen, tanden,
schimmen en angsten, er is

iets dat rafelend als zijde zich uit
de hemel laat zakken, langzaam, het gezicht
bedekt, alle nervositeit laat verdwijnen, als dromen
als de zee die je meevoert

naar de verte, ik zou alleen willen zijn,
ondergaan, naar de diepte zinken
vergeten wil ik, mezelf en jou uitwissen,

en in de verte en in de diepte is alles
schoon, helder, als de sneeuw
mijn gezicht bedekt, me verbergt, stilte brengt.

***

ik droomde dat je stierf
de lege kamer, het overhemd
de kapstok, en om mij heen
steeds meer ruimte, meer stilte

staande voor het open raam, keek ik
naar buiten, de duisternis in, urenlang, wachtend
op je roep, ik was bang
om in te slapen, om mijn oogleden te sluiten

ik telde mijn vingers, knopen, telde de voetstappen
staarde in de nacht, bevend fluisterde ik
en joeg ik alle beelden met jou weg

ik droomde dat de dromen gestorven waren
dat we de diepte in gleden, alleen
leeg, en dat je er niet meer zou zijn.

***

sorry dat elke dag hetzelfde is
en dat ik altijd dezelfde ben
dat alles niet elk moment verandert
zoals beelden op het scherm, als

de schokkende ritmen van muziek of
tekens, als je als een gek op de toetsen pingelt
de dromen zijn al dood als je me aanraakt
en me omhelst, mijn huid is niet anders

mijn spieren, mijn gezicht veranderen niet –
je weet niet wat te doen, je blik is leeg
alsof er iets door je vingers geglipt is

alsof iets van de aardbodem verdwenen is
en je weet dat het om het even is
of je leeft, of het dag of nacht is.

***

als je er niet meer bent, de deur is dicht
de luiken zijn toe, alleen stilte
duister, leegte rondom, urenlange
onbeweeglijkheid van de handen, het gezicht

de zee heeft vergeten te golven
de sterren te gloeien, de wind te zingen
en vrienden weten niet meer
waar je woont, de mond troost niet

niet langer een scherpe pijn in de borst
de afdrukken van de tanden verdwijnen uit de huid
trillende ogen zonder kringen

zoals ooit, vroeger, toen er nog
geen angst was, de eenzaamheid niet ijskoud
en het verlangen niet zo ziekelijk was.

English

www.poetryinternational.org/pi/poet/5038/Brane-Mozetic/en/tile

www.tupeloquarterly.com/tag/brane-mozetic/

www.talisman48.com/mozeti269.html

Finnish

http://www.kolumbus.fi/kari.klemela/Mozetic.htm

French

OBSESSION (Ecrits des Forges, 2002) – extraits

CONJURATIONS

***

il se fait jour et je continue à t’embrasser
la peau, de rosée, nette, qui sous la langue
s’éveille encore – je me lève à côté de toi
et je ne peux pas me lasser de regarder la beauté
en ces rayons bleuâtres du matin
des poils noirs, à l’oreille je te souffle des mots
les plus savoureux et excitants, que puis-je
faire de plus avec ma vie qu’aimer
je me tords en travers de toi avec toute la faiblesse
de l’énergie, êpuisé déjà, mais je persiste, au soleil
c’est encore plus beau de caresser, de flatter les mains
les pieds échauffés, mordre les épaules, les seins
se replier avec la tête entre les jambes et
arracher la volupté, j’entends tes cris
tu es là encore, reste, il n’est pas temps
la mort peut attendre – quelle jouissance de la douleur
quand je pénètre en toi, tu te couches sur moi
je te sens et serre contre moi, on est tout
dans la sueur, le frisson, la chaleur, dans la salive,
la glaire, tout dans les corps, dans l’amour.

Traduit par auteur et William Cliff

***

là-bas devant la porte un garçon s’appuie
en châle vert, en image du printemps
les cheveux blonds voltigent sur son front
il marche dans la rue, en secret il jette ses regards sur les fenêtres
la nuit tombe déjà et je n’ose pas
bouger, allumer la lampe, remuant
ah, Garcia, devant la porte un garçon m’attend
il apporte des cadeaux du pays lointain
avec ses doigts il lisse ses lèvres, saignantes
ses mains sont noires de la terre, ses yeux
sont moites de la mer, il me cherche des yeux
ah, Garcia, je l’ai pressenti, il ne part jamais.

Traduit par auteur et William Cliff

***

minuit est passé, je me lève tranquillement, m’habille
sur l’escalier, et par la route je monte,
je choisis les rues, vers le pont par les voies
nombreuses je marche à peine remarqué le long du parapet
où dans la cavité les trains font du bruit, je regarde les toits
qui se pressent, et les lumières, au loin, le chemin est long
à droite à gauche, dans le rythme permanent des rails j’essaie d’entendre
les gazouillements d’oiseaux du parc, vide et sombre –
je sens cette angoisse et je m’appuie sur le comptoir
d’un bistro, tout lentement je bois dans le glissement
des sons des jeux, des gens, la fumée s’entortille à la musique,
les pieds frappent le sol, je reste sur le pont,
le vent souffle par les grilles, je rentre, je me déshabille
je me couche nu sous les draps, je suis un homme qui fixe
en paix le plafond, garde les sons des vies anciennes,
c’est toute la sorcellerie, c’est tout l’art.

Traduit par auteur et William Cliff

***

quels sont les liens que tu formes, quelles
racines, il n’y a rien, rien, tout passe
et ta langue est sans effets, ton sourire sans bonheur,
tout désolé, dans l’horreur d’être, des recherches,
tu découvres maintenant la vraie image lorsque
tu as écarté les couches des siècles et au-dessous
la course sans fin à travers les champs, les bois,
la recherche des aliments et des contacts corporels
et la solitude, quand l’éclair te chasse
quand les peuples inconnus te suivent avec les lances
et une grêle de pierres te terrasse,
balafré, voulant encore vivre
regarder les oiseaux mystérieux qui survolent le marais
s’étonner de cerfs sveltes, les chasser
sentir la douceur de la boue sur le pied et aimer
des femmes, des hommes, élever des enfants
n’oublier pas tout cela encore
ne cesser de glisser d’un terrain
d’un corps ailleurs, quelque part,
toujours seul, quand le pays t’est inconnu
et quand tu vois des visages pour la première fois
– toi, seul, le vrai, sans mensonge.

Traduit par auteur et William Cliff

LA GRILLE

***

quand le samedi après-midi tu dors en travers du lit
et quand le soleil caresse ta peau avant qu’il
soit submergé dans la mer, je me fais aimer contre ton épaule
avec la main je lisse ta poitrine, alors que me saisissent
les tressaillements, le frisson, les soupirs me poussent dans la démence
et je ne m’efforce plus d’être calme, ou sobre…
sur ton ventre des poils doux, ce muscle
sous ta tête, dans ta main soudainement un couple
d’êtres glissants, froids, en forme de prunes
à côté du membre, qui fatigué s’est renversé
sur la hanche, désirant la chaleur de la bouche, de la cavité
tu me regardes, tu ris, quand tout mouillé
je m’étends vers ces pieds, vers ce torse, vers ces yeux
et cette pression de la passion, j’halète à peine
et la pulsion crève sur les seins et la tête cuit tellement
que je serais projeté par terre et heurterais
et rebondirais sur le sol, foudroyé, calme.

Traduit par auteur et William Cliff

***

ô blanc que j’aime et qui es ma passion et ma mort
blanc qui t’étends comme de longues couronnes d’écume dans la rivière
qui passes de l’éjaculation jusqu’à l’écorce fine, toute
sèche, écailleuse, blanc en craie, en feu,
blanc en glissement plus bas, plus profond,
à la tension du corps qui croît, svelte,
dans le rythme des esclaves, des anciens pousseurs de bateaux,
dans la sueur qui coule sans cesse, blanc comme les contes
maudits et les pièges de la fin, comme le tannage
de la cendre grise, un léger vent nocturne, blanc en élévation suprême
de la membrane quand la main se lève à peine et l’oeil
remarque des ombres, quand le corps ne peut plus tenir
et qu’il secoue seulement ses membres, sang blanc, lune blanche,
sanglotement long au printemps, où es-tu blanc, que je te puise
dans mes paumes, que tu ne te perdes entre mes doigts,
dans les pores, dans la terre, dans le vent, où es-tu blanc?
où cet isolement en évaporation, d’ici, de maintenant,
prends, blanc, viens, étreins-moi en toi,
verse-moi comme de l’eau, blanche, sèche.

Traduit par auteur et William Cliff

***

hier ils ont dressé un lit dans une chambre spéciale
ils m’ont déshabillé et enfermé une femme nue avec moi
j’ai senti son haleine chaude contre ma hanche
et d’innombrables yeux verts dans la douce lumière
qui épiaient les gestes, les pensées, les rêves,
une autre fois ils ont amené un fringant jeune homme
à peau luisante et membres solides et ils ont attendu
ah, sueur, cette peur, ces cris en moi et
derrière, des fils électriques, une chaise, une théière –
finalement je me suis serré contre un cerf chaud
qui ne respirait plus, seulement du sang coulait encore de
ses veines, de temps en temps un de ses muscles
tressaillait, l’odeur de la forêt était
encore sur lui, de la terre humide sur ses sabots,
je restais collé à lui et j’attendais, j’attendais,
des yeux toute la nuit par les lucarnes nous ont scrutés.

Traduit par auteur et William Cliff

***

qu’est-ce qui t’attire ailleurs?
au fond où est la différence, les lacs, les champs
ne sont-ils pas ici et là pareils
et les sourires les baisers 1es corps
ne le sont-ils pas aussi? quand la nuit sur l’autre peau
avec les doigts ou quand les mots, toujours les mêmes
ou quand les passions, usées jusqu’au bout –
quelle démence! qu’il ne reste que la fuite
et l’espérance, irréelle –
l’uniforme à l’uniforme ressemble, la botte
à la botte, le cerf au cerf, la mer à la mer
et la langue à la langue, la poitrine à la poitrine
la douleur à la douleur –
et puis, que de bottes, que de mers,
que de poitrines, que de douleurs,
ici ce n’en est qu’une seule, longue, mordante
là aussi ce n’en est qu’une seule, longue, mordante.

Traduit par auteur et William Cliff

POEMES DERRIERE LES REVES MORTS

***

il y a des choses que tu ne sais pas dire
il y a des choses que tu n’oses
que tu ne peux, que tu ne dois pas prononcer
rarement une phrase douce s’échappe

quand je sens approcher le froid
il y a des mensonges qui laissent
sur ta peau des traces, des bleus, des égratinures
qui sautent aux yeux pendant des semaines

il y a des mots que tu caches,
que tu murmures timidement quand tu m’embrasses
et me demandes avec tes grands yeux

avec une voix toute basse, tremblant
tu m’aimeras encore
ou faut-il que je meure.

Traduit par Mojca Medvedšek et Jean-Paul Daoust

***

quand tu te lèves et quand tu pars, je dis
laisse-moi tes mains, pour que je les tienne,
les caresse, laisse-moi tes jambes pour qu’elles
me cachent, qu’elles m’emportent

debout, tu me regardes, tu parles
ne pleure pas, la terre tourne
les étoiles s’éteignent, tu ne vois plus
et tes souvenirs ne te feront plus aucun mal

quand tu te penches pour me donner un baiser
je murmure, laisse-moi au moins ta poitrine
pour que j’y appuie ma tête et m’y endorme

laisse-moi au moins tes yeux pour que je les regarde
laisse-moi ton sourire, laisse-moi au moins
une larme pour que je m’y noie.

Traduit par Polona Tavčar

***

j’ai peur de faire l’amour avec toi, tu sais
non parce que j’aurais peur de la mort,
de la décomposition, du sol mouillé
ou des longues séparations, tu ne sens pas assez

tu blesses trop rapidement, tu prononces
des pensées vides et tu détruis tout
devant toi, comme un ouragan
tu emportes étrange et froid comme la vie

j’ai peur de tomber, quand je marche
dans la ville, j’ai peur de m’écrouler en rien,
que la pression comme la tienne m’écrase

que la rivière ne déborde, le soleil
ne tombe, la tête ne se casse, les songes
ne meurent, la peur est grande, comme le monde.

Traduit par Mojca Medvedšek et Jean-Paul Daoust

***

je songeais que tu étais mort
que la chambre était vide, la veste
la patère et autour de moi de plus
en plus d’espace, de silence

j’étais debout à côté de la fenêtre ouverte, je regardais
dehors, dans l’obscurité, des heures, j’attendais
que tu m’appelais peut-être, j’avais peur
de dormir, peur de fermer mes paupières

je comptais les doigts, les boutons, comptais les pas
je fixais la nuit, murmurais dans les frissons
et je pourchassais toutes les images de nous

je songeais que les rêves étaient morts
que nous glissions dans les profondeurs, seuls
vides et que tu ne reviendrais pas.

Traduit par Mojca Medvedšek et Jean-Paul Daoust

***

ne lève pas des rideaux, mon amour
pour que la lumière ne pénètre pas jusqu’à nous
et le jour ne détruise pas les rêves
serre-toi silencieusement contre moi

pour que le soleil n’entende, le temps
ne s’en aperçoive que nous nous perdons dans les baisers
et peut-être il passera, ce vieux convoiteur
qui transforme tout en poussière

par les touchers fais-moi comprendre tes
pensées, par les morsures les désirs
et si une fois tu as envie de crier

rappelle-toi que tout ce qui nous entoure
guette à rider la peau, refroidir la braise
la transformer en cendres comme le sang que tu lèches coagule.

Traduit par Mojca Medvedšek et Jean-Paul Daoust

PAPILLONS
Traduit par Mojca Medvedšek et Jean-Paul Daoust

31

les ponts étaient remplacés par les passerelles, il y a
des tombes dans les parcs, les enfants fabriquent
des flûteaux des os et sifflent dans le soir
comme c’est triste la chanson des navires perdus.

44

la course vide à travers la cité, les explosions des granades
les troupes des cadavres, le chant dans l’église, les longues queues
pour rentrer, une chevrette renversée, une nouvelle musique
ton baiser glacé – et vient le soir.

58

tu entends battre les tambours dans l’obscurité, viens dans la forêt, mon enfant
chez le singe et le serpent, tu n’as besoin de rien de ce qui est dans le village,
viens, tu te débarrasseras des guerres saintes, des lumières
tu ne laisseras qu’une poignée de douleurs après toi.

66

je regarde les informations en croquant des chips et tout ce sang
passe, je suis étonné par la variété, je bâille
jusqu’à une mouche ne me dérange
en s’assoyant sur mes mains, ma tête, elle tue ma paix.

70

mon voisin coupe les têtes, il les écorche et les suspend
devant la maison comme des lampions, avec des clous
il écarte leurs sourires, au lieu des yeux il colle les étoiles
qui étincellent dans la nuit comme des coléoptères luisants.

72

une miette de bombe a blessé une aile de piéride
faible, il bat les ailes, s’éteint, se cache dans les fentes
comme s’il avait la honte, d’un chien sans une patte, des fruits pourris
de moi qui veux disparaître dans la terre, me cacher pour toujours.

95

une longue ligne de cocaïne à Ljubljana
les clochettes silencieuses, et la luge fonce à travers
les ruines, le cerf noir tire,
s’enfonce dans le brouillard – et alors?

Ljubljana, le refuge des pshychopates
on ne peut pas la rater sur la carte
d’un côté la salle d’attente autrichienne
de l’autre côté l’hospice des vieillards italiens
en dessous que des salles fermées d’un asile
aile b et ceux qui se prennent pour les héros
les collisions vides des voitures
quelques tremplins pour sauter dans l’abîme
les enfants qui errent dans la forêt comme affolés
les ivrognes tout le temps et où s’arrête
ce train qui les conduit derrière les murs
tout est ouvert comme une prairie
pour les hommes blancs, slovènes avec leurs femmes
toute la ville danse devant nos yeux
quand drogués, nous traînons en ville
inhalant poppers nous rigolons
puisque comment tout s’en va
comment les robes blanches ont-elles renié et
laissé que ça marche dans la ville
tu te penches vers moi et me dis:
Je suis pshychopate
lève-toi, lève-toi pour aller plus loin
regarde ces mannequins devant le café
et sur le marché, quelle variété de choix
les gens moches titubent derrière leurs pupitres
chaque année, au long de la rivière ils font descendre
leurs rêves, leurs espoirs à guérison
le vomissement et derrière la maison
tu es tout vert comme le dragon sur le pont
tu m’embrasses, tu me repousses comme si
dans ta tête se battaient les forces
intouchables, et tu écoutes le savant
donnant les ordres avec tout son savoir
les ballons, les machines, la foule qui fourmille
tout ça te cloue dans le sol
et on ne sais plus où tourner.

http://www.ljudmila.org/litcenter/francija/mozetic.html

German

www.lyrikline.org/en/poems/ljuba-ana-2112

DER HUND JAGT ÜBER DIE WIESE UND ICH BEOBACHTE IHN.
Allenthalben bleibt er stehen, er schnüffelt, saust
davon. Er macht Kreise. Am meisten schnuppert er
an den Maulwurfshügeln. Er bohrt sich richtig in sie hinein. Da
irritiert mich das Brummen meines Handys in der Tasche.
Bin ja gleich dran. Was treibst du,
fragt mich eine bekannte Dichterin. Liest du? Schreibst du?
Im Park ist es wohl schön. Nein, nein, bin ich
durcheinander. Ich beobachte die Maulwurfshügel … und den Hund, der
seine Schnauze in sie bohrt. Ach, soooo? Ich hab
gedacht, du arbeitest. Na, ich ruf an, wenn
ich fertig bin. Jetzt machte er sich über den größten her.
Wütend gräbt er, schnüffelt. Ich bin zu dumm,
gescheite Gedichte zu schreiben. Ich laufe zu ihm,
weil er schon übertreibt. Ich schreie, er nimmt keine Notiz
von mir. Ich zerre ihn weg, knie mich hin,
schütze den Zugang, der ins Land des Maulwurfs
führt. Ich sehe, einen hat er fertig gemacht. Hinten
rettet jemand in Panik seine Häute. Ein schmächtiger
Maulwurfdichter, der sein Buch zusammenstellt.
Er wird es tiefer schleppen, in die Erde, binden lassen,
und dann wird es durch die tausenden Kanäle
in die zentrale Maulwurfbibliothek der gelangen,
wo schon Millionen Bücher die Geschichte bannen.
Ich muß lächeln, in der Tasche brummt es wieder. Soll’s doch.
Ich stehe auf, weiche aus, der Hund schaut mich an, und
als ich mich abwende, weiß er, daß er vernichten kann, was
noch übrig ist.

WARUM ICH KEINE SOLDATEN MAG? WEIL SIE
überall Kinder säen, weil sie Kinder töten. Die stärkste
Erinnerung an meinen Vater ist ein Foto mit ihm
in Soldatenuniform. Alle übrigen sind verblaßt.
Keine Ahnung, wohin er sich verdrückt hat, wo er ist.
Ich kann mich an keine Berührung erinnern. Oder
mir graust vor ihm. In der Kaserne sind wir
den ganzen Tag auf und ab gegangen, haben hundertmal
die Stiefel geputzt, ohne zu fragen, warum. Soldaten
verteidigen immer den Frieden. So wie Polizisten
für unsere Sicherheit sorgen. In den Uniformen sind alle
irgendwie gleich. Und das langweilt mich.
Ich stelle mir immer vor, daß die leeren Köpfe
nach einer Art Drehbuch funktionieren, das immer
dasselbe ist. Es macht mir Sorgen, daß die meisten
Menschen Uniformen tragen. Oder daß sie dem
Nahe kommen. Und als du mir eines Tages
vorgeschlagen hast, daß ich eine Uniform anziehen soll, habe
ich nicht begriffen, daß du mir das Gehirn waschen wolltest.
Und als du mir ein andermal gesagt hast, du hättest
dir einen Polizisten gefunden, habe ich dich verstanden.
Schon als kleiner Junge ist mir das Spiel mit den Cowboys
und den Indianern nicht eingegangen. Ich habe nichts verstanden.

WAS IST ÜBERHAUPT PASSIERT? ICH GING AUF
einen nächtlichen Streifzug in eine Art Reservat
der Alternativkräfte dieses armseligen Volkes,
dem ich angehöre, und siehe da, es trug mich gleich
hin und her. Sie schlürften im Dunkeln
Bier, unterhielten sich, andere brüllten, einige
sprangen wild auf der Tanzfläche umher.
Es begann nach Gras zu miefen, zwei Dealer
boxten mir in die Rippen, daß ich was kaufen soll.
Dann sagte ich mir, nehm ich es eben als Reserve,
vielleicht kommt was Schönes vorbei. Und weil
ich mich schon das halbe Leben lang so plage, damit
ich am Leben bleibe und vielleicht das Geheimnis
des Lebens entdecke! Jetzt taumelte ich zu
den allerjüngsten Tänzern, um die fruchtlosen
Mühen zu vergessen, und schon war da ein Junge,
der nur darauf wartete, sich bis zur Ohnmacht
zu betäuben. Ich drückte ihm eine Tablette
in die Hand und lächelte verschwörerisch.
Ich wußte, daß ich dabei nicht nüchtern
bleiben darf, denn es riß ihn immer mehr,
er verdrehte die Augen, knirschte mit den Zähnen
und brachte kaum noch ein Wort heraus.
Er pickte sich an mir fest und unser
Schweigen brachte mich bei der dröhnenden
Musik in Trab. Ich weiß nicht, wie wir nach
Hause kamen, plötzlich lag ich neben ihm.
Er schlief, draußen war noch Nacht, ich aber konnte
nicht einschlafen. Ich zog mich an und
trat hinaus zwischen die Häuser und Straßen. Erst jetzt
bemerkte ich, daß es schneite, daß am Boden
alles voll Schnee war. Ich blickte empor, sodaß
ich im Schein der Straßenlampen nur
die Schneeflocken sah, die auf mich zuflogen. Alles
drehte sich, es war so schön, daß
mir alle Fragen völlig bedeutungslos
erschienen.

IN DIESEN TAGEN ENTSCHEIDEN DIE VÖLKER ÜBER KRIEG
und Frieden. Die angriffslustigeren erwärmen sich mehr für
ersteres. Sie stehen in langen Reihen und geben
ihre Stimmen ab. Die andern, gebückt
in den Baracken, verstehen nicht und haben nie
verstanden, warum sie überhaupt leben. Ich aber
sitze vor meinem Leben und stelle fest,
wie banal es ist. Kaum Worte wert.
Ich schweige. All diese Bücher, all das Schreiben,
die gesagten Worte, die sich in meinem Kopf
verloren haben. Ich weiß nichts mehr. Außer, daß ich
am liebsten verschwinden würde. In dieser Sinnlosigkeit
durchzuckt es mich plötzlich, ich erhebe mich von
meinem Leben, drehe mich um und stürme
hinaus. Ich gehe durch die Stadt, in Geschäfte,
und unterhalte mich andauernd. Über die
banalsten Dinge, die auf diese Weise amüsant
zu werden beginnen, sie bringen mich in Stimmung,
ich spiele mit Worten, Bedeutungen, es gibt
nichts Schicksalhaftes mehr, nichts Tragisches,
Entscheidendes. Sogar dieses Ringen um den Krieg,
oder der Glaube, die Liebe, alles hat sich
von meiner Brust gewälzt, wimmelt wo
unter den Füßen, ich aber lächle,
erlöst, ohne die Sorge, was mit meinem
banalen Leben passieren wird, das allein
im Zimmer hockt und grübelt und grübelt.

NACH DEN HOFDICHERN KAMEN DIE WEISEN DICHTER, DANN DIE
Gelehrten, dann die Poeten der Vision und dann die verrückten Poeten. Aus
all dem sind jetzt die bedröhnten Poeten entstanden.
Nicht diejenigen, die mit einer Flasche durch die dunklen
Gassen wanken, Katzen erschrecken und sich den Kopf
einschlagen. Sondern die Drogenexperten. Sie werfen
sich ins Jenseits, notieren die Halluzinationen oder
durchbohren sich die Haut. Die tätowierte Hand
berührt die Elektrotastatur, sie greift regelmäßig
zum Trichter und zieht eine Leine Weißes rein.
Als ich genug davon habe, leiste ich dir im Bett Gesellschaft.
Du preßt die Zähne und meinen Kopf zusammen, ziehst
mich an den Haaren und drückst mich tiefer. Ich zögere es hinaus,
du tobst. Wahrscheinlich hast du nichts für mich
übrig, jetzt aber würdest du mich niemals loslassen.
Ich streue dir ein wenig weißes Pulver auf den Schwanz,
daß du dich verkrampfst und explodierst. Was für einen
Lärm du machst! Das ist bestimmt keine Poesie.
Dann drehst du dich um, Zeit zum Aufstehen, denn
bedröhnte Poeten haben kein gemächliches Leben.

ICH LESE: FÜNFUNDVIERZIGJÄHRIGER VOLKSLHELD
mit seiner zwölfjährigen Geliebten getürmt.
Ich betrachte die Zeitung und bin zermürbt. Wie
soll ich mir so was leisten? Ach,
mit diesem Bahnhofsjungen türmen,
der so gefährlich aussieht. Oder Geld
haben und sie mir nach belieben kaufen.
Einen ganzen Harem würde ich in meiner Villa unterbringen.
Oder wenn ich wenigstens eine Pistole hätte, ich hielte sie
ihm an den Hals und schleppte ihn tief in die
dunklen Wälder. Vielleicht müßte ich ihn
sogar töten. Doch wer würde das schon bemerken. Es ist
unwahrscheinlich, daß er auf die Titelseiten
der Zeitungen kommt. So aber stehe ich wie eine Flasche
vor dem Klub herum, unterhalte mich
mit einem irre sexy Puertoricaner und versuche
ihm klarzumachen, daß er mich mehr
interessiert als sein Kokain. Den Preis dafür
kennt er, seinen eigenen nicht. So gehe
ich noch einmal allein zurück und atme durch,
denn wo sollte ich bloß noch das Geld hernehmen, um
ihn zum Schweigen zu bringen.

MAN HAT MIR NICHTS GEGEBEN, WAS MIR HELFEN WÜRDE
zu bestehen. Keinen Glauben, hoffen zu können,
zu bereuen, bitten und erlöst zu werden. Keine
Liebe, sie ringsum zu verstreuen. Um nicht
dauernd anzurennen, herumzubetteln um
Zuwendung, Zärtlichkeit, um einen Arm, der mich
leidenschaftlich drückte. Man hat mir die alten
Sitten, die Gebräuche nicht gegeben, jeder Tag ist
gleich, und auf keinen warte ich besonders, freu ich
mich. Man hat mir die Fähigkeit gegeben,
Schmerz zu erleben, schon wenn ein Blatt sich bewegt,
und ihn gleichzeitig zu ertragen. Mit zugepreßtem Mund.
Man hat mir eine schroffe Präzision gegeben, die
regelmäßig platzt, sodaß ich in den Abgrund kippe.
Man hat mir eine Welt gegeben, durch die es mich schleudert
und die ich nicht spüre. Ich sehe nur lauter Menschen,
die verloren haben. Sie haben sich T-Shirts angezogen
mit dem Aufdruck: I’m nobody. Who are you?
Wir begegnen uns auf der Straße, in der Arbeit, im Kino,
in Lokalen und unterhalten uns, fragen
und antworten. Und es tut uns weh.
Doch wir können nicht anders.

WIRKLICH, ES SCHEINT, ICH GESELLE MICH ZU JENEN, DIE
auf Flughäfen, im Jet, im Zug schreiben, die ständig Worten
folgen, nicht eigenen Gedanken. Die chaotische Welt rieselt von
allen Seiten herein, und hoch über ihr sind vielleicht diese Seiten ein
paar Stunden weit entfernt. Nebenan sitzt eine junge Frau, und mich stört
das Gefühl, mit ihr reden zu müssen. Woher nur und warum
dieser Gefährdungszustand. Beobachter der Welt. Zuerst liest sie Psalme,
ein bißchen auf englisch, ernster auf hebräisch. Dann
blättert sie im Cosmopolitan, vielleicht wäre sie gern berühmt, das TV
stellt sie auf einen Amikitsch ein, sie ißt nicht einmal zu Abend, Wasser und
trockenes Brot hat sie mit. Wenn wir abstürzen, wird sie hungrig
weiß Gott wohin eingehen. Ich lese, verstecke mich im Buch über kolumbianische
Buben, die sich umbringen und sich lieben. Am Bildschirm sind mir
die zottigen Tierchen, die Füchse, die Bären lieber. Ich wäre gern
ein Seepferdchen, so ein gelbes, in meinem Bauch würde ich
tausende Junge tragen, dann würde ich sie ausspeien, ihrem Schicksal
überlassen. Es wird so hoffnungslos, wenn dir immer weniger Dinge,
immer weniger Menschen, immer weniger Worte gefallen. Du schweigst.
Und dieses Fliegen ähnelt nicht einmal ansatzweise dem eines Vogels.
Oder ein Zugvogel sein, dauernd unterwegs, nie
an einen Boden gebunden, ein Nest, einen Vogel, was für einen
Vogel auch, wenn ich fliegen könnte, würde die Erotik zur Gänze verblassen.
Oho, jetzt kramt sie wohl Agatha Christie hervor, als wäre alles
zusammen nicht schon Horror genug. Das Kinderkreischen, das schrille,
lästige Babyweinen. Ich weiß nicht, warum ich mit meinem Hund
nicht ins Flugzeug darf, er würde bestimmt weniger auffallen als diese menschlichen Köter.
Vielleicht löst sich eine Tragfläche und wir kommen ins Schleudern, Schleudern.

VERGESSEN, WIE IN UNSERM MAISFELD DAS VERLETZTE
Reh Zuflucht suchte und mein Opa die Jäger rief, um es
wegzubringen, klein und hilflos wie es war.
Vergessen, die Burschen, die ihre Geheimnisse hatten und
sie vor mir versteckten. Wenn ich sie mal etwas fragte,
sagten sie zu mir: Du bist noch zu klein. Immer war ich
noch zu klein, und ich erfuhr nie, was sie hatten.
Vergessen, das Bürschchen, das sich im Kindergarten in mich
verliebte und mich andauernd küßte, die Erzieherinnen aber
lachten: Er ist doch kein Mädchen!
Vergessen, das unklare Zittern, die Hitze, die meinen Körper
überströmte, als die Mitschüler, einer nach dem andern,
zu mir nach Hause kamen. Ich gab ihnen Unterricht, weil sie
schlechte Noten hatten und man in der Klasse beschloß,
gerade ich könnte ihnen helfen. Die Burschen wurden
mir zugeteilt, die Mädchen einer Mitschülerin.
Vergessen, wie meine Blicke ihrem ersten Flaum zuflogen,
wie ich mich beim Turnen lieber krank stellte, damit
ich im Turnsaal auf der Bank sitzen und sie beobachten
konnte, als sie dem Ball nachjagten.
Vergessen, meine ersten Notizen, die diesen Burschen gewidmet waren.
Vergessen, mein verzweifeltes Betrinken, denn nur dann, nur
dann traute ich mich, meine erste Liebe zu berühren.
Alles vergessen, was danach kam.
Vergessen, meine erste Freundin, die mich nie ranließ, obwohl
ich sie dauernd bedrängte. Unfaßbar, wie bedürftig ich
damals war!
Vergessen, den Mann, den meine langen Haare irritierten
und meine zierliche Figur, sodaß er mir etwas nachbrüllte, als ich mich
dann umdrehte, es war am Aufgang zur Schule, schlug er
seinen altmodischen Mantel auf und zeigte seinen
häßlichen, roten Schwanz.
Vergessen, den Ekel, der mir hochkam, und die Zärtlichkeit,
mit der ich in die blauen Augen eines Mitschülers blickte.
Vergessen, die Zeit, als ich mich von der Männerwelt abwandte,
und die Frau, die mir dabei half. Unsere wunderbaren
Aufenthalte an der Küste, als das Leben nichts anderes
zu sein schien als das Wogen des Meeres.
Vergessen, das Gesülze meines Stiefvaters, das mich stets bedrohte,
daß ich auswich, denn ich hatte Angst, seine
Berührungen wollten gerne mehr sein.
Vergessen, daß ich es nicht über die Lippen bringe, daß ich so manches nicht
über die Lippen bringe und mich lieber verstecke, lieber verstumme, lieber
vergesse. Ah, Joe Brainard, lieber vergessen,
alles vergessen, denn es bohrt immer wieder in die schmerzenden Stellen
und wird bis zum Tod keinen Frieden geben. Vergessen, vergessen.
Manchmal herrscht in meinem Zimmer schreckliche Stille,
und noch schrecklichere Finsternis.

Aus dem Slowenischen von Andrej Leben

Italian

http://www.filidaquilone.it/num011milic.html

Latvian

* * *

Klausos, ka cilveki runa man apkart, un blenžu.
Viniem tik daudz ko teikt, vini tik lietpratigi,
dailrunigi un gudri. Viens saplestas bikses iesacis
runat par pilsetas udensvada problemam, tuklite
blakus man — par nebeidzamo ekspluataciju
Afrika, trešais izstasta smalkumus par kaut kada
aktiera jauno lomu kaut kada filma, kuru patlaban
rada. Neesmu to redzejis, tapec varu vien zeme
ielist aiz kauna. Man blakus pazina piepeši velas
zinat, kads mans viedoklis par krizi Tuvajos
Austrumos. Sastingstu. Vareju jau iedomaties, ka
vinam gribesies runat. Ar milzigam grutibam
nomurminu paris teikumus, sabojaju tam omu.
Ta vieta, lai nodotos krašnai domu un uzskatu
parmainai, stulbi blenžu, velos, kaut vinš
partrauktu jautat. Atveru žurnalu, mekleju
sludinajumu lappusi. It ka tas šobrid butu
vissvarigakais. Ja jau esmu tik vientulš, es
varetu ielikt žurnala sludinajumu, saku pats sev,
un tulit jau uztraucos, ka gan tas bus, un ka gan
tas izskatisies. Izlasu anketu, kuru man vajadzetu
aizpildit, un tulit man uzmetas zosada. Mana
milaka filma, milaka gramata, piecas lietas, kuras
es nemtu lidzi uz neapdzivotu salu, kadu partneri
velos un, vai dievin, kadel ir verts mani iepazit.
Nezinu atbildi ne uz vienu jautajumu, jo nekad
neesmu domajis ne par šiem, ne citiem. Mans
milakais ediens, mans milakais dzeriens. Neviens
man nekad to nav jautajis. Nemužam. Aizveru
žurnalu apmulsis, pilnigi nekompetents. Bedigi
skatos uz pazinu blakus, vinam tik garlaicigi,
ceru, vinš driz ies projam, un neviens no manis
neko vairs negaidis. Nezinu, ka vini bija man
iemacijuši kluset. Visi tuvinieki, seviški vectevs,
aizvien tik stradaja, runaja reti, tikai, ja tiešam
vajadzeja. Neatceros kadu daudz spriedelejam,
vismaz ne mana klatbutne. Neviens nejautaja,
kurš mans milakais ediens. Vai, ko es veletos.
Un tad, kad mes ar kaiminu zenu apskavamies,
kluseju es, un kluseja ari vinš.

* * *

Skatos uz visiem šiem tievajiem zeniem, kas
stav uz sturiem, kiniešiem, arabiem, melnajiem,
latino, bosniešiem, ka vini smejas, splauj,
daiktus sakeruši. Mans skatiens tos izgerbj,
glasta tiem krutis, stingros vederus, tumšos
muskulus, slid pari kermeniem šurpu un turpu.
Ka vini dejojot svaidas, karstuma nomet kreklus,
lidz iemirdzas sviedru lases, uzsvilpj meitenem,
un es iedomajos, ka vini man sekotu, ja vien
zinatu, ka skatos uz tiem. Acis viniem zinkari
leka pa pasauli, un skaidrs, ka sliktakais man
aiz muguras, speju tos petit bez liekam raizem,
jo ko gan tie daritu mana gulamistaba, kur valda
kartiba, kur nav jasauc policija, kur nav
jauztraucas par kautiniem vai jabeg no šavieniem.
Ko gan vini tur varetu stastit draugiem, par ko
gan lai vini platitos, kas viniem lautu valdzinat,
klut par blakus kvartala varoniem. Es redzu
ramumu svaru zale, kur izrada muskulus. Vai
baros, vai pludmales, kur tukstošiem geju skrienas
ar laiku. Ka vini trenetos mana gulamistaba, ka
gan vini sacenstos, ja laiks butu apstajies, ka vini
saprastu mazus skupstus, ka bauditu čukstus un
klusumu. Nezinamais tos biedetu, tapat ka biedeja
tevi, un tu smaididams lepni gaji pa durvim, tad
kluvi mazaks un mazaks, lidz izkupeji ka rita migla.

* * *

Naktis ir garas, un miegs man nenak. Gulu tumsa,
dzirdedams katru skanu, kad izdzirdu solus, klustu
nervozs, gaididams, vai tiem sekos atslegu škindešana.
Tad tumsa apklust, mana galva skrien teli, un nak
atkal jaunas skanas. Ta paiet visa nakts, isas kaisligu
sapnu ainas, jutu savu adu un kermeni, gaidu tevi.
Kad nakts vidu soli neapturami tuvojas, mana sirds
sit straujak, durvju rokturis sakustas. Redzu, ka tu
piedzeries kusties ka nesaprazdams, kur esi nokluvis.
Tu izgerbies, apgulies blakus man. Nervi ir pekšni
nomierinajušies, uzlieku galvu tev uz krutim un viss.
Tu murmini: kada velna pec tu vel esi ar mani?
Tev no manis nav nekada labuma! Kluseju. Tu velies
dzirdet atbildi un reibuma ludzies. Piespiežos tev un
vairs nevaru aizmigt. Nakts ir gara. Celojums sacies.
Tu guli mala, bedz no manis pa miegam, es lienu tuvak,
man aiz muguras suns, kas spiežas klat, un puse gultas
ir galigi tukša. Tads ir musu celojums, un neviens
neko nesaprot.

* * *

Vectevs bija pirmais, kurš pamanija — es neesmu
ta verts, lai dzivotu. Mana blaušana krita vinam uz
nerviem tik loti, ka vinš iesledza mani cukkuti.
Varbut cukas samitu mani, mazino, ja es nebutu
laika izglabts. Otru reizi mani bij jaglabj, kad iekapu
strauta, iekritu dublos ar seju, pekšni pietruka gaisa.
Vini izvilka mani ara aiz kajam. Trešoreiz vectevs,
uzkapis augša pie jumta labot vinogulaju kartis,
uzmeta man uz galvas spicu karti, domajams, nejauši,
kad biju izbazis galvu pa logu. Atgrudos no loga un
staveju istaba, verodams, ka asins plust man no
galvas. Nejutu itin neko. Pelke uz gridas kluva lielaka,
lidz beidzot kads nejauši ienaca. Tad atmina
aizmiglojas, atceros tikai, dakterim teicu, ka sasitu
galvu pret sienu. Man vajadzeja nomirt. Vismaz tris
reizes, vai varbut vairak. Mani slepkavoja lenam,
gadu no gada, lidz pieradu, gaididams apatiski, kad
viniem beidzot veiksies. Tu pieliki vislielakas pules.
Tu žnaudzi mani, lidz elpa apstajas, lauzi man kaulus,
dariji traku. Vairak neka tukstoš reižu milejamies, un
katru reizi tu veroji, vai šoreiz es parkapšu robežu,
lai neatgrieztos vairs atpakal. Neviens vairs neglaba
mani. Tas bija tik gruti. Vel vairak es tiku slepkavots,
kad tu pisi citus man blakus, smagi elpodams,
kliegdams, ka tev nekad nebus gana — it ka es butu
iemests cukkuti. Vispilnigak tu nogalinaji mani,
panemdams rokas nobraukto suni, leni, ka filma, ka
pedeja aina, kam seko tumsa.

Atdzejojis Karlis Verdinš

Macedonian

http://www.ljudmila.org/litcenter/makedonija/mozetic.html

Maltese

Xejn ma tawni biex nibqa’

ħaj. La fidi, la tama

biex nindem, nittallab, ninfeda. La mħabba

biex inxerridha. Biex ma nibqax

naħbat ġo l-affarijiet, nittallab għall-attenzjoni,

għall-fsied, għad-dirgħajn li

jħaddnuni. Ma tawnix

tradizzjonijiet qodma, drawwiet, il-jiem kollha

l-istess u jien ma nantiċipa xejn

partikulari. Tawni l-ħila

li nġarrab l-uġigħ mal-qlib tal-paġna,

li niffaċċjah fl-istess ħin. B’xuffejja

marsusa. Tawni preċiżjoni rozza

li tonfoħ kull tant żmien, u

taqlibni. Tawni dinja

li fiha nixxengel, li

ma nistax inħoss. Nista’ biss nara folla

nies li libsu T-shirts

bil-kliem: M’jien ħadd. Int min int?

Niltaqgħu fit-triq, ix-xogħol, iċ-ċinema,

fil-barijiet. Nitkellmu, nistaqsu, inwieġbu. U

nweġġgħu. Imma ma nafux mod ieħor.

***

Noħlom li jien pantera. Bil-fer oħxon,

iswed, b’għajnejja jixegħlu. Nimxi

warajk. Iddur u ma tazzardax

tħaffef il-pass, jew tnaqqas,

jew tieqaf. Jittikani l-vjal wiesa’,

il-bini għoli, l-asfalt jaħraq nar,

idejquni d-djar baxxi, il-klieb imbeżżgħa,

in-nies li jaqbżu fil-ġenb. Int tpoġġi,

għajjien, quddiem il-kafetterija, waqt li jien nimtedd

ħdejn saqajk. Tistenna. Ħadd ma jiġi jieħu

l-ordni. Iħarsu mill-bogħod u

jaħsbu li hi xi reċta, xi dramm,

forsi xi ħadd iċapċap, imma xorta jżomm

’il bogħod. Filgħaxija, għajjiena, nerġgħu lura

d-dar. Int ma kellimt ’il ħadd, ħadd ma tak

x’tiekol, x’tixrob. Ħarsu lejk

bil-biża’. Inqum fuq saqajja

u niftaħ il-bibien. Ma tistax taħrab.

Timtedd u trid tmut. Bi snieni

inqatta’ l-ħwejjeġ minn fuqek, nilagħqek bi lsieni

int u titriegħed, tisma’ sirena,

ħoss insopportabbli mal-bieb, twerżiq

uman fuq megafonu t-tisfir ta’ skartoċċi

tal-gass tad-dmugħ, id-duħħan jogħla, nagħsfek

aktar miegħi, ngħattik biex nipproteġik.

Nisma’ t-tiri, it-tiri.

***

Qed tisimgħu, Dave, dak il-ħoss barra. Forsi

ħalliel. Jew bomba. Ejja, qum

Dave, forsi faqqgħet gwerra oħra u jkollna

nerġgħu mmorru fil-kantina. Ma taf xejn dwar dan.

Kemm sigħat, ġranet, fid-dlam.

Jew forsi nar biss? Tgħid il-ġar waqa’ mis-sodda?

Kollox possibbli. Int tibqa’ rieqed, ma tgħid

xejn. Qum, Dave, ma rridx inkun waħda meta

jiġi l-aħħar tad-dinja. Int munzell laħam, Dave, li

tgerbeb ma’ kulħadd. Xejn ma jkiddek.

Lanqas se tinduna meta laħmek jibda

jitħassar. Tkun tal-biża’ fil-kantina

u jkolli narmik ’il barra, għall-klieb.

Imbagħad fin-nightclubs kollha daqshekk periklu mingħajrek. Dave,

ma tgħid xejn. Qed tismagħni, qatt smajtni?

Ħoss ieħor. Gwerra ma naħsibx li jkun hemm.

Forsi kulm’ hi d-dinja tagħna titfarrak

f’biċċiet f’nofs ta’ lejl meta n-nies sewwa

ikunu reqdin, bħalek, Dave, u jien noqgħod nissemma’

l-ħsejjes u nibża’.

***

NOĦLOM IKRAH BIX-XENI TAT-TFULIJA. BIL-

jum, bil-lejl. Dik il-bitħa tat-tiġieġ, mill-ġdid.

It-tiġieġa l-bajda inċiża fil-memorja.

Forsi xtrawha biex tbid

bajd abjad. Sula sula qalb tjur bi tbajja’ griżi.

Jien għamiltha tiegħi minnufih. Segwejtha

madwar il-bitħa, tmajtha l-qamħirrum, inżilt kokka

ħdejha, flejt il-gallinar meta dalam

biex nara hux veru torqod fuq sieq waħda.

Imma qatt ma biedet bajd. X’se nagħmlu biha,

gerger in-nannu. Din ħela nżommuha, ma nieħdu xejn

minnha. Noqtluha għal-laħam.

Le, mhux dit-tiġieġa, din tiegħi, għajjatt.

Ara kemm hi sabiħa, bajda kullimkien, u

ħelwa, mhi kattiva ma’ ħadd. Imma ma riedx

jitlaqha. Ftit ġranet wara n-nanna

bdiet tħares lejn it-tiġieġa u tinkwieta.

Qed iġġib ruħha naqra stramb, qaltli. Isa,

mur ġibhieli. Jien mort inġibha, attent,

bħal dejjem, li ma niżloqx fil-ħara;

niżlet biex inkun nista’ naqbadha, neħodha

f’dirgħajn in-nanna. Qalbitha rasha ’l isfel

bil-ħeffa u t-tiġieġa qisha mietet. Fetħet

munqarha bi tbatija. Eżatt kif ħsibt,

qalet. Ejja ħa tara, fuq ilsienha, dit-tikka

sewda. Tfisser li se tmut. Għandha dil-

marda. Iffissajt għajnejja fuq it-tikka s-sewda,

bilkemm smajt xi kkonkludiet. Aħjar

noqtluha, se tbati biss inkella.

Ir-ritwal ma qgħadtx narah. Inħbejt

fil-ġnien, ħassejtni li kienu

ġrew bija. Ma ridunix ingawdi l-imħabba tat-tiġieġa.

Imma għallmuni kif nibki t-telfa. U bħalha kien hemm

ruxxmata opportunitajiet oħra wara.

Traduzzjonijiet għall-Malti ta Adrian Grima

Polish

http://www.ljudmila.org/litcenter/poljska/mozetic.html

Portuguese

http://www.ljudmila.org/litcenter/portugal/mozetic/main.html

http://www.ljudmila.org/litcenter/brazil/mozetic/index2.html

Russian

Дед был первым, кто понял, что я недостоин жить.

Мой ор его так раздражал,

что он запер меня в свинарник.

Свиньи младенца могли растоптать,

если бы не спасли. Второй раз меня выручали,

когда я свалился в ручей, воткнулся

в ил головой, и нечем стало дышать. За ноги

извлекли. В третий раз тот же самый дед,

крышу чиня, уронил заостренный кол –

прямо мне на башку, когда я ее

высунул из окна. Я шагнул назад

и чувствовал лишь, как течет из темени кровь

на паркет. А лужа росла и росла,

пока дверь не открылась, и кто-то вошел.

Не помню, что было потом. Кажется, я сказал

врачу, что врезался в стену.

Трижды я мог умереть. Трижды по меньшей мере.

Потом убивали неспешно, из года в год,

и я притерпелся и ждал: когда-нибудь им

это удастся. А ты больше всех старался.

Душил, переламывал кости, закрывал кислород.

Вымывал мне мозги. Сколько раз

мы были с тобою близки, и ты все время следил,

не выйду ли я из границ, чтоб не вернуться назад.

И никто не спешил спасти. А было невыносимо.

Но пуще всего убивали меня твои случки с другими;

эти крики и вздохи,и все тебе было мало.

Словно швырнул меня свиньям. И добил ты меня, когда

принес мне собаку, которую сбила машина.

Это было последней каплей, словно в кино,

последний аккорд и тьма.

***

кокаин – дорожкой сквозь Любляну

колокольчики, несутся сани

по руинам, черные олени их влекут

и увязают в дымке – что же дальше?

Любляна, ты приют для психопатов

тебя на карте мира видно сразу

между австрийским залом ожиданья

и итальянской богадельней – ниже

тракт “b” и те, кто мнит себя героем

машины друг о друга пусто бьются

пяток трамплинов, чтоб нырять с них вглубь

в лесу блуждают дети, выпивохи

повсюду. Где стоянка эшелона

который их вывозит за ограду?

открыто все, как выпас для мужчин

словенских, белых, с женами. Весь город

танцует перед взором, когда мы

бредем с тобою по нему под кайфом

вдыхаем попперс и вовсю хохочем

поскольку все пройдет и это тоже

Как затаились белые халаты

как допустить могли они все это

и ты вдруг говоришь, ко мне склоняясь:

я психопат.

Вставай, пойдем уже, вставай. Смотри-ка

на этих кукол около кафе,

у рынка – ах, какой широкий выбор

уроды за прилавками маячат

и что ни год спускают по реке

свои надежды на выздоровленье

тошнит за домом, ты совсем зеленый

как статуя дракона на мосту

то оттолкнешь, а то опять обнимешь

как будто одержим, как будто силы

незримые внутри тебя воюют,

и некто в разумении своем

дает тебе команды. Толпы, грохот

канистры, все тебя вбивает в землю

нельзя ни развернуться ни ступить

***

Не знаю, почему тебя я вспомнил. Ты первым был, кого я полюбил.
Напившись пьяным,вряд ли мог об этом ты что-то знать.

А я невыносимо переживал страдание и счастье. Прикоснуться

к тебе мечтал. И поспинетебя я гладил,взгляды

ловил твои. Не знаю, может быть, с тобой о сексе

не думал даже. И, честно говоря, не представлял

я ничего такого. Началось с того велосипеда – захотел ты меня катать.

О, если бы я стал твоей подругой! – подумал я. Ведь я не знал иного.

А ты бы проявлял ко мне заботу и баловал меня. По вечерам

встречались бы, и за руки держались, и от стыда томительно краснели.

Но как всё обернулось! Погляди. Ведь от того, что были неприятны

Тебе все эти чувства, превратился теперь ты весь в обрюзгшего мужчину,

скучающего. Если как-нибудь меня и вспомнишь, плохо, вероятно,

тебе вдруг станет. Ну, и слава Богу. Иначе б ведь не я сейчас сидел

тут в прачечной и ждал своё бельё. Снаружи дождик плачет. Ну, а рядом

китайцы прыгают, шумят машины, а я читаю строчки Киллиана

и не осознаю уже давно, что годы так порывисто кружатся.

И то и дело я хочу вернуться в те наши времена, когда возможно

всё было. И найти того подростка, который захотел бы прокатить

меня с собою на велосипеде, и баловал, и за руку держал.

Е. Исаева

Spanish

www.vallejoandcompany.com/7-poemas-de-banalidades-2013-de-brane-mozetic/

www.festivaldepoesiademedellin.org/es/Revista/ultimas_ediciones/81_82/mozetic.html

http://edaddeplata.org/edaddeplata/Actividades/actos/acto.jsp?acto=6676

Swedish

* * *

en lång linje med kokain genom Ljubljana
tysta klockor, och en släde far genom
ruinerna, en svart hjort drar den
den försvinner i dimma – och sen då?

Ljubljana, en tillflyktsort för psykopater
du kan inte missa staden på kartan
på ena sidan ett österrikiskt väntrum
på andra sidan ett italienskt sjukhem
nedanför finns sedan bara slutna avdelningar
flygel B och de som anser sig vara hjältar
innehållslösa bilkrockar
några trampoliner för hopp ner i djupet
barn som helt utan mening irrar i skogen
berusade överallt, och var stannar
tåget som för dem utanför murarna
allt är öppet, som en äng
för män, vita, slovenska, med hustrur
hela denna stad dansar inför ögonen på oss båda
när vi påtända rumlar runt där
sniffar poppers och vrålar av skratt
åt hur allt kommer att gå under
hur de vita rockarna hemlighållit och
tillåtit att sådana får gå lösa
du böjer dig ner mot mig och säger:
Jag är psykopat
res dig, res dig, vi går vidare
titta på marionetterna framför caféet
och på salutorget, vilket rikt utbud
fula människor som står ostadigt bakom diskarna
och varje år låter de sina drömmar
spolas med av floden, hoppet om att bli frisk
kräkningar, kräkningar bakom ett hus
du är alldeles grön, som draken på bron
du omfamnar mig, skjuter bort mig igen, som om
krafter kämpade i ditt huvud
ogripbara, och du lyssnar på någon lärd person
som med sitt förstånd ger dig order
ballonger, maskiner, en kryllande massa med folk
allt slår ned dig i marken
och du vet inte hur du skall vända dig.

* * *

vilka är de band du knyter, vilka är
dina rötter, det finns inget, ingenting, allt passerar förbi
och din tunga är utan mening, ditt leende glädjelöst
helt förtvivlad, med skräck för tillvaron, sökandet
nu har bilden av verkligheten avslöjats för dig
då du avlägsnat de lager som samlats under sekler och under dem
allt ändlöst springande över fält, genom skogar
sökande efter mat och könsumgänge
och ensamhet, då en blixt jagar dig på flykt
då okända folk förföljer dig med spjut
och haglande stenar fäller dig till marken
alldeles ärrig, fortfarande med vilja att leva
att se de gåtfulla fåglar som flyger över kärret
förundras över de smäckra rådjuren, jaga dem
känna den mjuka gyttjan mot benen och älska
kvinnor, män, uppfostra barn
att ännu inte glömma allt detta
inte sluta glida från den ena jorden
från den ena kroppen, bort, någon annanstans
hela tiden ensam, då landskapet är okänt för dig
och du ser ansiktena för första gången – ensam, verklig, utan lögner.

* * *

i går när de första dropparna föll över ansiktet
kom en svart katt över taken och kröp in mellan lakanen
och fläckade de avtagna kläderna med saliv
av njutning, av behag gav han ifrån sig en mjuk
musik som bar dig, i hemlighet, ljudlöst
över vatten som man vadat över, mot vågorna

Martinique är den ö där sommaren är
evig, utan början eller slut, jag känner den
denna doft av mango i din hud, så slät
när jag glider över den som genom mjuk, fin sand
under ridåer av palmer, tiden går sakta, den är mättad
känner du alla märken efter tänder på mitt
finger, efter dina vita tänder, denna kokosnöt, mjölk
som tränger fram ur chokladhud
dess smak av kärlek, som starkare än salt
etsar sig in i det jag känner, mal de vie
och den vilda kraften sugs upp som av en svamp
hör du, hör du, när vinder blåser emot fönstren
och lättar på gardinerna för strålarna, där vi båda fast
i våra armars järngrepp inte vågar skiljas

vad är en evighet, ett ögonblick, vad är den spänning, den energi
som bryter ner våra kroppar, så att omfamningen blir allt tätare
meningslös, en vindpust in under dörren
då det kanske ännu vore tid att dö – åh,
stig bara inte upp, flytta dig inte ifrån mig, jag anar
jag anar att djurens ögon gnistrar i mörkret
jag känner hur världsrymden helt galet blir till en vattendroppe
en vattendroppe, som glider ner för rutan, mindre och mindre

* * *

i går ställde de in en säng i ett särskilt rum
de tog mina kläder och stängde in en naken kvinna ihop med mig
jag kände hennes varma andedräkt vid min sida
och i en svagt sken en oändlig mängd gröna ögon
som lurpassar på rörelser, på tankar, på drömmar
en annan gång förde de till mig en välväxt yngling
med glänsande hud, starka lemmar och väntade
åh, svett, denna rädsla, rop inom mig och i
bakgrunden elektriska trådar, en stol och en tekanna –
till sist tryckte jag mig mot den varma hjorten
den andades inte längre, bara lite blod rann ännu ur dess ådror
emellanåt ryckte det fortfarande i någon sena, doften av skog
fanns kvar, fuktig jord på hovarna
jag tryckte mig tätt mot den och väntade, väntade –
hela långa natten stirrade ögon på oss båda ur de små gluggarna

* * *

vad är det som lockar dig någon annanstans
vad är det över huvud taget för skillnad, är inte
sjöarna och fälten här och där likadana
och leendena och kyssarna och kropparna
är de inte det? i mörkret på en annan hud
med fingrarna, eller då orden ständigt är de samma
eller då lidelsen är fullständigt förbrukad
någon slags galenskap, att bara flykt återstår
och en overklig förhoppning –
alla uniformer är likadana,
alla stövlar, alla rådjur, alla hav
alla språk, alla bröst
och alla smärtor –
och sedan, hur många stövlar, hur många
hav, hur många bröst, hur många smärtor
här finns en enda, lång, intensiv
där finns en enda, lång, intensiv.

* * *

jag drömde, att du dött
att rummet var tomt, en skjorta
en klädhängare och omkring mig hela tiden
mera utrymme, mera tystnad

jag stod vid ett öppet fönster, jag tittade
ut, i mörkret, hela timmar, jag väntade
på att du kanske skulle ringa, jag var rädd
att somna, rädd att sluta ögonlocken

jag räknade fingrar, knappar, jag räknade steg
jag stirrade ut i natten, jag viskade huttrande
och jagade bort alla bilder av oss

jag drömde, att drömmarna var döda
att vi två gled ner i djupet, ensamma
tomma, och att du inte skulle finnas mer.